Over m'n eenzame avontuur dat niet eenzaam werd
2 september 2016 - Buenos Aires, Argentinië
Ik voelde me ooit even heel alleen zo zonder Joep. En dat was eng en spannend en ook goed. En binnen twee uur was dat over, want José de troostende man in het park stortte zich op zijn zelf gegeven taak mijn zijde niet meer te verlaten. En met hem kwam een hele vriendengroep uit Havana die me in hun groep welkom heetten en ook niet meer lieten gaan.
En zo vloog de tijd en heb ik hun Havana mogen leren kennen. Dat zoveel anders is dan toeristisch Havana.
De jongens verkopen internet kaarten, illegaal. Op de uitkijk staan voor de politie is prioriteit 1. En verkopen want anders zijn er geen inkomsten. En het leven is voor hun toch gewoon duur. Al helemaal als je gepakt wordt en een boete moet betalen van €150, 5x maandsalaris. Wekelijks is er wel iemand die de boete niet kan betalen en in de gevangenis z'n boete uitzit. Echt wekelijks, maar het zijn er veel. De groep die ik leerde kennen kwam helemaal uit Santiago/Guantánamo. En in die twee weken zijn er vier nieuwe jongens bijgekomen. Er zit geen toekomst in, het is gevaarlijk en ze zijn ver weg van hun gezin. En toch 'kiezen' deze jongens er massaal voor. Omdat ze het vertikken om voor €20 per maand te werken. Omdat dat salaris nooit dekt wat je in een heel Cubaans bescheiden leven al nodig hebt. Omdat er in Guantánamo geen cent is bij te verdienen zoals dat in Havana aan de lopende band gebeurt. Alles is bijverdienen.
Vraag in Havana waar je een goeie fles rum kunt kopen en je wordt meegenomen naar een schimmelende woonkamer in een hele hoge flat waar je in het trappenhuis al over 6 kakkerlakken bent gestapt, en er worden allerlei flessen tevoorschijn gehaald die je voor een veel betere prijs dan in de winkel zo mag kopen! Recht uit de fabriek zo mee naar huis gesmokkeld! Hetzelfde geldt voor schoenen, kleding, kip, sigaren, etc. Iedereen weet wel een adres en daar wordt dan iedereen die betrokken is een beetje beter van:)
Twee weken Havana vond ik toch een beetje veel, dus nodigde ik José uit voor z'n eerste vakantie ooit: in eigen land, dat wel want het land verlaten is voor Cubanen nog steeds bijna onmogelijk. We gingen naar Viñales en Pinar del Río. Hij keek z'n ogen uit en genoot ontzettend! En ik dan weer van zijn blijdschap en de Cubaanse avonturen die je dan meemaakt, die je alleen als toerist niet te zien krijgt.
Zoals een groot concert van een reggaeton band in het stadion. En de volgende dag een ander concert van de hipste zangers van Cuba op dit moment: Yomil y el Dany. Super tof!!
Maar we moesten natuurlijk ook gewoon de toerist uithangen, dat had ie wel verdiend. Dus gingen we naar de 'prehistorische muur', een gedrocht van een kunstwerk in de prachtige natuur van Viñales. Zie de foto's;)
En we gingen met een aantal jongens naar het strand, ook een luxe die ze zichzelf niet kunnen permitteren.
Ik voelde me de afgelopen weken best vaak Cubaans. Als me de weg werd gevraagd. Of als ik als tussenpersoon mocht vertalen voor toeristen die de Cubaanse mannen en hun liefdes betuigingen niet konden verstaan. En helemaal als de taxi chauffeurs alle toeristen om je heen vragen: 'taxi? Señora? Taxi please?' en mij vervolgens negeerden. Heerlijk!
En ik voelde me een koningin toen gisteravond op m'n laatste Cubaanse avond Chichi de zanger op de Malecon een freestyle salsa/rap -ode ging zingen, aan mij, voor mij. Omdat ik een vriendin voor hem was toen hij geen geld had om te eten en we twee keer uit eten zijn geweest.
Zie het filmpje!
En nu is het voorbij. 5 heerlijke weken op Cuba. Spaans zoals Spaans hoort te zijn (vind ik), rijst en bonen en kip, mamoncillo m'n lievelings vruchtje, pssssst mamacita linda, Cubaanse kleding, Cubaanse hitte, Cubaanse passie en Cubaanse rum. Stinkende oldtimers, stinkende sigaren en rottend fruit. Alcoholisten die om half 11 al met hun broek op hun knieën in de goot liggen, met nieuwsgierige honden eromheen die een territorium plasje doen 10 cm naast het gezicht van de zatte Juan. Het klagen klagen klagen, oh wat is het allemaal moeilijk! Altijd overal muziek. Heel veel behulpzame mensen.
Steeds vaker hoorde ik niet alleen het zinnetje 'no es facil' -het is niet makkelijk, het werd steeds vaker opgevolgd door: 'pero tampoco difícil' - maar ook niet moeilijk. En zo is het.
Ps Joep: te extraño todavía mi cielo:)
En zo vloog de tijd en heb ik hun Havana mogen leren kennen. Dat zoveel anders is dan toeristisch Havana.
De jongens verkopen internet kaarten, illegaal. Op de uitkijk staan voor de politie is prioriteit 1. En verkopen want anders zijn er geen inkomsten. En het leven is voor hun toch gewoon duur. Al helemaal als je gepakt wordt en een boete moet betalen van €150, 5x maandsalaris. Wekelijks is er wel iemand die de boete niet kan betalen en in de gevangenis z'n boete uitzit. Echt wekelijks, maar het zijn er veel. De groep die ik leerde kennen kwam helemaal uit Santiago/Guantánamo. En in die twee weken zijn er vier nieuwe jongens bijgekomen. Er zit geen toekomst in, het is gevaarlijk en ze zijn ver weg van hun gezin. En toch 'kiezen' deze jongens er massaal voor. Omdat ze het vertikken om voor €20 per maand te werken. Omdat dat salaris nooit dekt wat je in een heel Cubaans bescheiden leven al nodig hebt. Omdat er in Guantánamo geen cent is bij te verdienen zoals dat in Havana aan de lopende band gebeurt. Alles is bijverdienen.
Vraag in Havana waar je een goeie fles rum kunt kopen en je wordt meegenomen naar een schimmelende woonkamer in een hele hoge flat waar je in het trappenhuis al over 6 kakkerlakken bent gestapt, en er worden allerlei flessen tevoorschijn gehaald die je voor een veel betere prijs dan in de winkel zo mag kopen! Recht uit de fabriek zo mee naar huis gesmokkeld! Hetzelfde geldt voor schoenen, kleding, kip, sigaren, etc. Iedereen weet wel een adres en daar wordt dan iedereen die betrokken is een beetje beter van:)
Twee weken Havana vond ik toch een beetje veel, dus nodigde ik José uit voor z'n eerste vakantie ooit: in eigen land, dat wel want het land verlaten is voor Cubanen nog steeds bijna onmogelijk. We gingen naar Viñales en Pinar del Río. Hij keek z'n ogen uit en genoot ontzettend! En ik dan weer van zijn blijdschap en de Cubaanse avonturen die je dan meemaakt, die je alleen als toerist niet te zien krijgt.
Zoals een groot concert van een reggaeton band in het stadion. En de volgende dag een ander concert van de hipste zangers van Cuba op dit moment: Yomil y el Dany. Super tof!!
Maar we moesten natuurlijk ook gewoon de toerist uithangen, dat had ie wel verdiend. Dus gingen we naar de 'prehistorische muur', een gedrocht van een kunstwerk in de prachtige natuur van Viñales. Zie de foto's;)
En we gingen met een aantal jongens naar het strand, ook een luxe die ze zichzelf niet kunnen permitteren.
Ik voelde me de afgelopen weken best vaak Cubaans. Als me de weg werd gevraagd. Of als ik als tussenpersoon mocht vertalen voor toeristen die de Cubaanse mannen en hun liefdes betuigingen niet konden verstaan. En helemaal als de taxi chauffeurs alle toeristen om je heen vragen: 'taxi? Señora? Taxi please?' en mij vervolgens negeerden. Heerlijk!
En ik voelde me een koningin toen gisteravond op m'n laatste Cubaanse avond Chichi de zanger op de Malecon een freestyle salsa/rap -ode ging zingen, aan mij, voor mij. Omdat ik een vriendin voor hem was toen hij geen geld had om te eten en we twee keer uit eten zijn geweest.
Zie het filmpje!
En nu is het voorbij. 5 heerlijke weken op Cuba. Spaans zoals Spaans hoort te zijn (vind ik), rijst en bonen en kip, mamoncillo m'n lievelings vruchtje, pssssst mamacita linda, Cubaanse kleding, Cubaanse hitte, Cubaanse passie en Cubaanse rum. Stinkende oldtimers, stinkende sigaren en rottend fruit. Alcoholisten die om half 11 al met hun broek op hun knieën in de goot liggen, met nieuwsgierige honden eromheen die een territorium plasje doen 10 cm naast het gezicht van de zatte Juan. Het klagen klagen klagen, oh wat is het allemaal moeilijk! Altijd overal muziek. Heel veel behulpzame mensen.
Steeds vaker hoorde ik niet alleen het zinnetje 'no es facil' -het is niet makkelijk, het werd steeds vaker opgevolgd door: 'pero tampoco difícil' - maar ook niet moeilijk. En zo is het.
Ps Joep: te extraño todavía mi cielo:)
veel plezier in Zuid Amerika. Mocht je in Colombia aankomen, en in het zuiden zitten (San Augustin, Neiva), heb ik een tip voor je: Mijn vriendin woont in Neiva.
Mocht je in de buurt zijn... Laat maar weten! Een andres en telefoonnummer is zo doorgegeven en de familie is gek op Nederlanders.
Veel plezier!!!