De kerk

Als inwonende 'broer en zus'  van de familie Kamanga, worden wij geacht deel te nemen aan een van de belangrijkste activiteiten van de week: de zondagse kerkdienst.

De eerste zondag gingen wij in onze beste kleding, gewassen en gestreken, mee op pad. Dat de kerk uiteindelijk een houten gebouw bleek te zijn verraste ons. De linkerhelft was voor de zittende kinderen en jeugd. Rechts de volwassenen op stoelen.

De priester en zijn vrouw werden tijdens de mis bijgestaan door twee helpende handen. De priester deed de mis speciaal voor ons in het Engels. Elke zin, of elke drie woorden, werden direct vertaald in het Chitumbuka (dat is overigens echt een onmogelijk ingewikkelde taal!).

De mis bestond uit erg passioneel preken, met sommige delen zelfs een roepende priester. Een aantal liederen mochten we zingen. En er werd door de gemeenschap een geit aan de priester gegeven.

Tot slot was er de verdeling van taken. Voor bijna iedereen bleek er een taak: sectretary of this, treasure of that. Toen Carol, onze 'zus'  moest huilen toen ze haar taak kreeg, dacht ik dat dit uit blijdschap was. Pas thuis vertelde ze dat ze heel verdrietig was omdat de taak haar drie dagen in de week ging kosten...

De dienst is voor Kenneth, Carol en Aida erg belangrijk, en daarom hebben wij ons beste beentje voorgezet. Ik vond het best heftig. Er waren veel mensen aanwezig die echt heel erg arm waren, te zien aan hun kleding, schoenloze voeten, erg dunne lijven. De priester was niet tevreden toen hij de geit kreeg, terwijl hij er extreem goedgekleed bijliep. Het hele 'doe goed voor een ander'  en 'deel met hen die minder hebben'  ging hier niet op, voor zover ik zag.

De tweede zondag gingen we met de opa, Agogo Frances, mee naar zijn kerkmis. Dit was een heel andere ervaring. Een stenen gebouw, houten plafond, verlichting, kerkbanken, zangbundels, een kerkkoor, een stuk of 6 priesters. Agogo was reuze trots ons aan zijn kerkgenoten te mogen voorstellen. Toen mochten we naar voren komen in een behoorlijk volle kerk, om te vertellen wie we zijn en wat we kwamen doen. In de onduidelijkheid van de richting waarheen we moesten praten maakte Joep er een prachtig toneelstukje van: links, rechts, achteruit, vooruit, en de hele kerk lag onder de kerkbank van het lachen :)

We waren ontzettend welkom, en ze waren blij nu al een internationale gemeenschap te zijn met deze twee Hollandse kerkgangers erbij! Toen we vertelden dat we met Agogo mee waren gekomen, was hij het stralende middelpunt van de kerk :)

Beide ervaringen erg interessant. Mijn voorkeur ging uit naar de tweede, mogelijk omdat die toch meer leek op ' thuis'. Al was ook daar een kip tussen de kerkbanken aanwezig!

-Marieke-  (en Joep;))