De film

De kinderen zijn ontvoerd naar Tanzania. Gelukkig is het meisje Faith ontsnapt aan de ontvoerders en mogelijk zal ze ooit de kinderen opsporen en de boeven gevangen nemen. Hoe heeft het zover kunnen komen?

De afgelopen twee weken hebben we bij Kenneth Kamanga en zijn vrouw en kind gewoond. Kenneth is een tijd geleden begonnen met het schrijven van een script voor een film en met andere voorbereidingen die nodig zijn om deze te maken. De film gaat over kinderhandel, wat een probleem is in Malawi.

Toen Kenneth hoorde dat Marieke en ik naar hem toe kwamen in Malawi heeft hij meteen besloten dat wij een rol in de film moesten krijgen. Eerst zou ik de ‘freedom fighter’ zijn. De rol van bad guy leek mij leuker dus werd ik ‘the human buyer and seller’ oftewel ‘the boss’. Marieke werd de vrouw van Kenneth in de film. Eigenlijk wilde hij ook het liefst dat ze de hoofdrol in het vervolg deel zou krijgen. Dat we dan niet meer in Malawi zijn is een bijzaak.

Een week geleden op zaterdag en zondag hebben we in totaal 8 uur gerepteerd op de scenes. Vorige week donderdag zijn we begonnen met de opnamens en op zondag waren bijna alle scenes gefilmd. In nog geen 30 uur waren er genoeg opnames gemaakt voor een film die langer dan een uur gaat duren. Je zou kunnen denken dat we zo weinig tijd nodig hadden omdat de planning strak in elkaar zat, de voorbereiding goed waren gedaan en het script compleet was. Dit is niet het geval.

Het filmen was vooral een proces van heel lang wachten, tot de cameraman er is, tot de acteurs er zijn, tot er een auto of taxi gevonden is die nodig is voor de film enz. Tussen het wachten door werd er af en toe een scene gefilmd. Deze hoefde nooit opnieuw opgenomen te worden, behalve als een dag later bleek dat het geluid van tv te hard stond of als bleek dat een telefoongesprek een complete verschillende inhoud had bij de opname aan de ene kant van de lijn als aan de andere kan van de lijn. Ondertussen werd er voor iedere scene druk bediscusseerd of de verhaallijn wel klopte en wat de inhoud moest zijn van de scene. Vervolgens werden de scenes gimprovisseerd met de hoop dat deze overeen zouden komen met de min of meer vast staande verhaallijn.

Marieke en ik hebben zoals je leest weinig vertrouwen in de artistieke kwaliteit van de film. Maar ik vind het desondanks een heel leuk project om te zien en om er bij geweest te zijn. Als eerste vind ik de verhaal lijn best aardig. Ook zijn de ambities van Kenneth nobel, hij wil veel mensen bereiken met deze film om hen te informeren over kinderhandel. Een goed doel waarbij de film een goed middel is.

De organisatie van de de film was een magisch proces. Een paar dagen van te voren werden de acteurs en actrices ingelicht dat we zouden beginnen met repeteren. Tijdens de twee repetitie dagen waren er ook daadwerkelijk 20 kinderen, en de ‘oudere’ acteurs en actrices van wie sommige nog tot een dag ervoor nog niet betrokken waren. Ook de filmdagen lagen niet vast maar werden steeds een dag van te voren ‘gepland’. Een ander bijzonder iets aan deze repetitie dagen en aan de dagen waarop gefilmd werd was dat er altijd minstens twee uur gewacht moest worden todat de groep compleet was. Iedereen deed dit zonder zuchten (behalve Marieke en ik dan, een beetje). Ook het wachten tijdens de opnames zelfs voor mensen die maar een paar minuten nodig waren gebeurde zonder gemopper.

Voor de film moesten we bij het ziekenhuis en bij de politie filmen. Kenneth was bij beide een keer langs gegaan om te vragen of ze mee wilde werken. De dag, de tijd en wat er precies ging gebeuren werd hierbij niet vast gesteld. Op zondag was het zover dat we naar het ziekenhuis en de politie toe gingen. Een dokter van het ziekenhuis zou mee spelen in de film, rond een uur of 4 werden we daar verwacht. Feitelijk waren we om vier uur nog op een auto aan het wachten. Waarmee we eerst nog een paar andere scenes moesten opnemen. Rond een uur of 6 verschenen we bij het ziekenhuis. De dokter zat demonstratief klaar op zijn motor om weg te gaan maar was snel overtuigd om mee te spelen. Onze auto mocht dwars voor het bordje emergencies staan en een dokter en twee verpleegsters werden acteur en actrices in de film.

Vervolgens gingen we naar het politie bureau. Een van de agenten wist dat we kwamen. De agenten speelden even mee en moesten vervolgens mee naar het kamp waar de kinderen opgesloten zaten. ‘shall I take a gun?’ zei er een en hij pakte een grote mitrailleur uit een kastje onder het bureau. De agenten stapten bij ons in de auto en de kinderen die meewaren gingen achter in de kofferbak zitten.

Het blijft iets magisch hoe er met zo enorm weinig voorbereiding zoveel mogelijk is. Een kwestie van een goed idee, mensen die graag willen helpen en God. Hopelijk helpt deze laatste ook om de film van wat kwaliteit te voorzien.