Nachtelijke avonturen

Het is 8 uur in de avond. Het is donker. Het water is zwart, de horizon is zwart, de lucht is zwart. Langs de oever branden nog een paar lampjes en een kampvuur. Tussen te wolken schitteren een paar sterren en de hemel wordt overal om me heen regelmatig door bliksem verlicht.

Ik zit voorop een vissersboot. Warme lucht strijkt langs mijn gezicht. Achter me hoor ik mensen praten in een taal die ik niet versta. Af en toe praat ik kort met een man naast me over de namen van de huizen, de bergen en de eilanden om ons heen. 

Voor me verschijnen op het donkere water honderden lampjes van andere vissersboten. In de totale duisternis alleen deze lampjes licht dansend op het water. Ik moet denken aan sirenen die me weglokken van mijn boot. Alsof ze me vragen naar ze toe te komen. Dit is precies wat ze ook met de vissen doen. 

Twee kanos varen weg met een licht waarmee ze de vissen lokken. Tussen de grote boot en een andere kano wordt onder water een groot net gespannen wat omhoog getrokken wordt. De kano met licht en vissen vaart boven het net en als het net bijna aan de oppervlakte is vaart de kano rustig weg. In het net zitten sardientjes en met wat geluk jambo. The best fish around.

De nacht verloopt rustig. Er wordt vis gevangen. Iedere visser heeft zijn vaste rol en soms mag ik mee aan het net trekken. Ik praat wat over voetbal, familie en vissen. Dan begin ik de donder te horen. Het begint steeds harden te regenen. De wind waait grote golven tegen de boot en door de regen kan ik nauwelijk mijn ogen open houden. De donder schreewt. De vissers gaan door. We lachen. We are soldiers! roepen ze.

Als ik naar het water kijk zie ik de lampen van twee kano's om om ons heen dansen. Ze verlichten het golvende groene water en de regen valt als een waterval om ons heen. De kano's zijn niet in bedwang te houden door de golven. Ze worden terug op de boot gehesen en we wachten. 

Het blijft regenen en waaien. We wachten verkleumt tot we verder gaan want we moeten nog een groot deel van de nacht. Ik wordt moe omdat ik bijna 24 uur op ben, ik ben verkleumd door de regen en door de golven begin ik lichtelijk misselijk te worden. Een van de vissers valt in slaap..... hoe....

Er ontstaat een discussie. Ik snap de woorden maar begrijp wel waar het over gaat. Een groot deel van de vissers wil naar huis, de baas vind van niet. Soms is het verschil niet zo groot tussen hier en daar. De baas zegt tegen me 'we go home'. Ik wacht. Een uur later is er niets veranderd. De discussie begint opnieuw. Opnieuw wordt er besloten te gaan. Een half uur later vertrekken we.

De regen en wind komen tot bedaren. De terug reis is fijn. Ik kan zingen. Een beetje voor mezelf, een beetje voor degene die luistert. Soms praten we nog wat. Iedereen is moe en koud. We komen bij het strand en na veel geploeter om de boot op het strand te krijgen wordt besloten deze in het water te laten. De vissers slapen gezamelijk in een kamer. Ze zijn nog steeds verkleumt. Over vier uur begint de markt, dan moeten ze weer op. Ik kan naar mijn eigen bed. En eerst nog mezelf schoonspoelen. Geen warme douche, dat gelukkig niet. Ik wil wel opstaan met de andere jongens, alleen ik slaap tot 11 uur.

De vangst. Vis, niet veel vis, gestikte dode vis, wel lekkere vis.

De vangst van Marieke. Tong. Luisterend naar de naam Tonny. Ik zal er niet veel over zeggen maar ze zal zelf per mail vast uitgebreid op de details ingaan. Het enige wat ik zeg is dat hij een mooie lage basstem had waarmee hij graag fluisterde. Waarom? 'Because it is nice, sure'