avontuurlijke ouders en het leven en de dood
10 april 2016 - Bahir Dar, Ethiopië
Joep en ik vliegen van Kampala naar Addis Abeba. We worden bij de visa aanvraag al welkom geheten door Maddy, onze Rosmalen buurvrouw die hier nu woont. Wat je met een pasje van het ministerie al niet voor elkaar kan krijgen!
Buiten staan papa en mama. Dat is fijn! Na drie maanden weer samen. En deze stoere oudjes zijn gewoon helemaal naar Ethiopië gevlogen om hun verloren kinderen weer eens te knuffelen. Trots!
Nu ik dit typ zijn we zes dagen samen onderweg. Het is even wennen want Joep en ik zijn nogal op elkaar afgestemd inmiddels. Met z'n tweeën is alles dubbel zo snel geregeld als met vier. En zoveel mensen zoveel wensen, dus meer overleg.
Maar het is bovenal fijn om samen te zijn. En heel tof om zulke stoere oudjes te hebben die nu gewoon mee op lokaal transport in een overvolle stinkende bus zitten omdat wij zo nodig op onze centen moeten letten.
Morgen gaan we zelfs met een vrachtboot het één na grootste meer van Afrika oversteken: het Tanameer. Omdat dit nogal een hoop water is gaat deze tocht twee dagen duren. Met een overnachting op een eilandje tussendoor.
Gisteren zijn we met een bootje het meer op gegaan om naar een klooster op een van de vele eilandjes te gaan. Ongeveer 600 jaar oud. Prachtig bouwsel van jeneverbes hout en mestachtig stucwerk. Bijzonder mooi beschilderde binnenkant. Het bijbehorende museum was liefjes kneuterig met ongeveer 8 tentoon te stellen voorwerpen. Persoonlijke noot:
Terwijl ik hier de tijd van m'n leven loop te hebben, gaan mijn gedachten ook regelmatig even naar Nederland.
Vaak door appjes van vrienden die sushi eten en mij daaraan willen helpen herinneren. Waarvoor dank.
Soms ook door geboortenieuws. Dus hierbij een warm welkom aan Bibi, Teun en Ramses! Kei trots ben ik op jullie moeders!
Van de week kreeg ik ook verdrietig nieuws. Mijn lieve cliënt Marinus is overleden. Wanneer hij morgen wordt begraven en mijn collega's daar ongetwijfeld een heel bijzondere dienst van maken, pink ik hier in Ethiopië een traantje weg.
Lieve Marinus, heel veel hartjes van de liefde voor jou!
En zo eindigt dit verhaal misschien wat in mineur. Maar waar een leven eindigt begint weer een nieuw leven. En zoals Marinus vaak bij het afscheid zei:
Nou doei! Veel plezier ermee!
Dus dat zal ik dan maar doen. En morgen op de boot lachen met een traantje.
Buiten staan papa en mama. Dat is fijn! Na drie maanden weer samen. En deze stoere oudjes zijn gewoon helemaal naar Ethiopië gevlogen om hun verloren kinderen weer eens te knuffelen. Trots!
Nu ik dit typ zijn we zes dagen samen onderweg. Het is even wennen want Joep en ik zijn nogal op elkaar afgestemd inmiddels. Met z'n tweeën is alles dubbel zo snel geregeld als met vier. En zoveel mensen zoveel wensen, dus meer overleg.
Maar het is bovenal fijn om samen te zijn. En heel tof om zulke stoere oudjes te hebben die nu gewoon mee op lokaal transport in een overvolle stinkende bus zitten omdat wij zo nodig op onze centen moeten letten.
Morgen gaan we zelfs met een vrachtboot het één na grootste meer van Afrika oversteken: het Tanameer. Omdat dit nogal een hoop water is gaat deze tocht twee dagen duren. Met een overnachting op een eilandje tussendoor.
Gisteren zijn we met een bootje het meer op gegaan om naar een klooster op een van de vele eilandjes te gaan. Ongeveer 600 jaar oud. Prachtig bouwsel van jeneverbes hout en mestachtig stucwerk. Bijzonder mooi beschilderde binnenkant. Het bijbehorende museum was liefjes kneuterig met ongeveer 8 tentoon te stellen voorwerpen. Persoonlijke noot:
Terwijl ik hier de tijd van m'n leven loop te hebben, gaan mijn gedachten ook regelmatig even naar Nederland.
Vaak door appjes van vrienden die sushi eten en mij daaraan willen helpen herinneren. Waarvoor dank.
Soms ook door geboortenieuws. Dus hierbij een warm welkom aan Bibi, Teun en Ramses! Kei trots ben ik op jullie moeders!
Van de week kreeg ik ook verdrietig nieuws. Mijn lieve cliënt Marinus is overleden. Wanneer hij morgen wordt begraven en mijn collega's daar ongetwijfeld een heel bijzondere dienst van maken, pink ik hier in Ethiopië een traantje weg.
Lieve Marinus, heel veel hartjes van de liefde voor jou!
En zo eindigt dit verhaal misschien wat in mineur. Maar waar een leven eindigt begint weer een nieuw leven. En zoals Marinus vaak bij het afscheid zei:
Nou doei! Veel plezier ermee!
Dus dat zal ik dan maar doen. En morgen op de boot lachen met een traantje.
Jullie ouders zeggen ook zeker: Dat pakken ze ons niet meer af!!
Groot gelijk hebben ze. Gave ervaring en ook zeker stoer van ze.
En idd is het even wennen als ze er zijn, dat hadden mijn broer en ik toen ook in Australie, zo herkenbaar ;-)
Ja, ik moest meteen aan je denken toen ik hoorde van het overlijden van Marinus.
Je schrijft het zo mooi...
Sterkte meis..ik denk aan je..
Mooi verhaal weer !
Een dingetje, Marije en Kees zijn geen oudjes hoor !!
Liefs, dikke kus.
Mooi verhaal en respect voor jullie pap en mam inderdaad. Super leuk, met wat aanpassingen aan elkaar, dat jullie voor even herenigd zijn. Geniet er van want de tijd vliegt! ;)
Wat treurig van Marinus, helaas hoort dat ook bij the circle of life... Maar ook daar kun je er op jouw eigen manier bij stil staan idd..
Vanuit een zonnig/best warm Rosmalen zeg ik: kop op, have fun en hoop toe heer from joe soen!!! ;) xxx
Tof dat jullie ouders jullie kwamen opzoeken. Was dat al afgesproken of kwamen ze even spontaan langs?Hoe lang blijven ze daar, en waar verblijven zij dan in die tijd? Jammer dat mijn vliegtuig het niet doet, want ik heb ook wel zin gekregen om een keer bij jullie langs te komen en de bijzondere cultuur en natuur daar op te snuiven....!