Essay

Hieronder komt geen verhaal. In wat ik schrijf gebeurt niet veel. Het heeft geen onderwerp. Maar ik probeer maar wat en overpijns een beetje. Misschien wordt het niet goed leesbaar. Misschien wordt het wat oninteressant. Wie weet. Inshallah.

Waarom schrijf ik? Op het begin van de reis wilde ik nog graag avontuurtjes delen. Maar met het verstrijken van de tijd lijkt het of er minder te zeggen valt. Marieke zei dat dit was omdat de verwondering verdwijnt. Het is waar dat een vierde bus tocht van 12 uur wat minder vernieuwend is dan de eerste. En ook de naam "jezus strikes back bus company" wordt iets minder hilarisch als je al een paar keer "god is the answer shop, cold drinks available' bent tegengekomen. Hoewel, dit blijven wel legendarische namen.

Wat verwondert me nog wel? We zijn vijf dagen verbleven in een capucijners klooster waar ik iedere dag een of tweemaal mee ging naar het gebed. Het Swahili verstond ik niet, maar de stilte, het gebed en het schilderij van jezus kon ik wel een beetje begrijpen. Zodoende heb ik iedere dag zeker 15 minuten gemediteerd/gekeken/nagedacht over een mooi schilderij van jezus aan het kruis. 

Wat ik zag: Een man die met zijn handen en voeten met spijkers aan twee houten balken vast zat. Ik vond het bijzonder dat het leek alsof hij daar niet hing, maar zelfstandig stond. Alsof hij daar wilde zijn. Zijn gezicht was naar boven gewend. Alsof hij weg keek van waar hij was. Alsof zijn gedachtes niet echt bij het kruis en zijn naderende dood waren. Zijn gezicht en lichaam straalde kracht uit. Maar ook rust en hoop en verdriet.

Soms vond ik jezus mooi krachtig. Soms ook vervelend. Waarom kijkt hij zo weg. Alsof de wereld om hem heen hem niet interesseerd.  

De tekst in het boekje zei onder andere: Hij brengt licht in het hart; en het woord is de lantaarn; en iets over zelfopoffering voor de medemens. Dit laatste begreep ik niet helemaal. Ik zie dat het jezus figuur sterk blijft ondanks de pijn en de vernedering. Dus dat is misschien het licht wat de religie kan geven. Maar waarom dan de zelfopoffering? Doe je dat om een goed religieus mens te zijn, of voor je eigen bevrijding/geluk, of is het een vorm van schoonheid.

Ook na een aantal weken in religieus Afrika heb ik Jezus niet gevonden in mijn hart. Wel heb ik nagedacht over wat ik zo mooi vind aan het schilderij en aan religieuze beleving van mensen om me heen. Wat ik zo mooi vind ik dat het geloof mensen hoop geeft en geluk, en dankbaarheid en zorgzaamheid. En dat allemaal omdat ze jezus als voorbeeld nemen en bij zich dragen. Nogmaals, wie is deze Jezus?

Voor mij is het niet een man, een god of iemand aan het kruis. Voor mij gaat het om de dankbaarheid voor de wereld en de mensen om me heen. Dat ik kan leven, kan lachen, geholpen kan worden, eten krijg, eten vindt, eten verdien.  Daarom ben ik het gebed voor het eten ook zo mooi gaan vinden. Even stilstaan bij wat er op tafel staat, waar het vandaan komt en dat ik op deze plaats met deze mensen kan zitten. Dat is heel bijzonder.

En er is niets wat mij specifiek dit recht geeft. Ik ben hier maar toevallig omdat ik dit kon betalen, de vrijheid had. Omdat ik toevallig deze persoon ben tegengekomen die me uitnodigd om samen te eten. Daarom kan ik denk ik maar het best dankbaar zijn. En niet mezelf belangrijk vinden, maar geven om de wereld om me heen. Want de mensen daar doen dat soms ook om mij.

Bidden is lastig als niemand om je heen het doet. Ik vergeet het dan snel en ga door in de stroom van het leven. Bij een familie waar we verbleven bidden we iedere keer voor iedere maaltijd. De familie dankte voor het eten god en jezus. Ik sprak over iedereen aan tafel en dacht aan de mensen die nu niet konden eten. Marieke sprak vaak de legendarische woorden sungadilandi, zona, amen (dat pakken ze ons niet meer af, dat is waar, amen) iedereen was blij dat de maaltijd met een goede grap werd begonnen.

Het gebed brengt ook weer wat verwondering terug. Als ik stilsta bij het moment is het even nieuw om op die bepaalde plek te kunnen zitten, met die bepaalde mensen. En dat hoeft niet op reis, of met geitenhersenen op mijn bord of met het uitzicht over wilde dieren. Maar overal en alles kan soms iets bijzonders hebben als ik mensen in mijzelf bedank dat we samen leven.

Zo is dit verhaal toch een beetje rond geworden. Dat is per ongeluk gegaan. Of misschien omdat Allah het zo heeft gewild.