Expats, twerken en de kerk #4

Wat jullie mij gerust uit mogen leggen omdat ik het echt niet begrijp, is waarom een (meestal blanke) persoon die in een ander land gaat werken, een expat heet. En wanneer een (meestal donkere) persoon die uit een ander land naar bijvoorbeeld Nederland komt, een arbeidsimmigrant is. Of een allochtoon.
Om dat hele expat gebeuren hangt een zweem van grootsheid. Alsof het iets heel bijzonders is. Inmiddels hebben we een aantal mensen ontmoet die vanuit Amerika en Europa hier in Afrika aan het werk zijn. Sommigen voor goede doelen. Sommigen om te blijven omdat ze zich hier veel meer thuisvoelen dan in hun oorspronkelijke land. En sommigen omdat ze hier een bussines hebben of gewoon werken bij een grote international.

In Kigali ontmoeten we een paar zeeeeer luidruchtige mensen, een uit Canada (onbekend wat ie nou eigenlijk deed), en een vrouw uit Schotland (international). Zonder zichtbare interesse voor het land en de mensen die daar wonen omdat het hun thuis is, leven zij het 'expat'  bestaan. Ze gaan bijna alle avonden uit, niet om te mengen met Rwandezen maar om onder andere expats te zijn. Om zich vol te laten gieten en luidruchtig en onbeschoft te doen tegenover het zo gereserveerde volk. We voelden ons niet thuis bij deze mensen.

Nu in Kampala ontmoeten we mensen die een NGO opgericht hebben. Of die bij de UN werken. Tot op heden zijn dit andere mensen. Maar we ontmoeten hen wel in de Irish Pub, dus of er sprake is van mengen valt nog te bezien.
Klopt, wij waren daar ook. En het is ook niet slecht. Maar wel opvallend als je in een land komt om er via een goed doel mensen te helpen hun bestaan op te bouwen, je je toch het liefst omringt met mensen die hier niet vandaan komen.

Maar goed. Ieder z'n ding. We hebben ook een meisje ontmoet die volledig in een Rwandees is veranderd. Opgenomen in de club, kookt het plaatselijke voedsel, voelt zich helemaal thuis. Voor haar was het dan juist weer lastig om de juiste kleur foundation te vinden omdat ze uiteindelijk toch nog wit was. Tis ook niet makkelijk;)
 

Gisteravond zijn we na de Irish pub naar de Iguana gegaan met onze nieuwe Oegandese vriendin: Josh. Iguana is een club die nogal berucht is. Het twerken wordt er naar een hoger niveau getild. Letterlijk ook toen er een paar dames in string op de blokken gingen dansen. Of in de split op het blok lagen en hun billen op onmogelijke manieren toch flink lieten trillen en deinen. Machtig interessant en om verlegen van te worden. Gelukkig was het niet zo heftig als waarvoor we waren gewaarschuwd. We hebben onze eigen kippendans ook nog even tentoongesteld. Werd gewaardeerd.

Deze nachtelijke ervaring had een prachtige overgang na een zo vredige middag. Na ons ritueel van ochtendgymnastiek voor de armen en buik en benen (serieus! Ik word nog gespierd hier!), zijn we gaan wandelen. Omdat dat nou eenmaal makkelijker is met een doel, hadden we een berg uitgekozen waar een mooi gebouw op stond. Via flinke omwegen, die ons door de leukste straatjes en achterbuurtjes van Kampala brachten, kwamen we bij het gebouw aan. De weg gevraagd aan velen, de baksteenmaker, de vrouw die meteen thee voor ons ging zetten toen we vroegen waar we dat konden kopen, de vrouw die ging lachen omdat het toch veel te ver was om te lopen, neem toch een BodaBoda (motortaxi).

Toen waren we er. De Bahai tempel. We wisten van niks en gingen er benieuwd naar boven. We werden welkom geheten door een jongen die kort uitlegt dat het een vrij nieuw geloof is. Bestaat pas 150 jaar. De laatste profeet, Baha'U'llah, heeft opgeschreven hoe hij de boodschap via God doorkreeg. Bahai gaat verder op de eerdere religies, erkent andere profeten. Zo omvat het dus de Islam. het Christendom, het Jodendom, Boeddhisme, Hindoeisme, etc. Iedereen is welkom.

Het grootste nieuws is dat er geen prediker is, geen 'dienst'. Gelovigen bidden op hun eigen manier op hun eigen plek. Goed doen is bidden. Dat kan dus ook je werk zijn, als je werk doet dat goed doet voor de wereld. Mannen en vrouwen zijn gelijk. De spreuk 'unity by diversity' is een grondwaarde. Dit werd ons inmiddels allemaal uitgelegd door een van de eerste Bahai aanhangers van Oeganda, Mister George.

Het was zo vredig en vriendelijk om daar te zijn. Toen werden we rondgeleid, alle vragen mochten we stellen. En even in de tempel. Daar is men stil. Stilte is soms zo fijn. Ja zelfs voor mij ;)

Nadeel van de Bahai is dat alcohol niet wordt getolereerd, dus me bekeren zit er nog even niet in. Maar het iedereen is gelijk, iedereen is welkom principe vind ik prachtig. In onze hele Afrikaanse religieuze ervaringenlijst komt deze voor mij het dichtst bij hoe het bij mij het beste past. Volgende week zondag gaan we stil zijn in de tempel. Ben benieuwd!