te paard, te yak: Eid Mubarak!

Hoe komen jullie in zulke situaties? Hoe ontmoet je die mensen?
Zo dus.

Wij vertrokken uit Naryn, met onze backpack, naar een volgend dorpje, tussen de 10-20 km lopen. Na 10 km kwamen er hele donkere wolken, en moesten we ergens schuilen. Wat dus ondenkbaar is in Nederland kan hier gewoon: schuilen in het torentje van het vliegveld. Met de traktor mannen. En na een klein uurtje weer verder na ons beste Kyrgisch: Raghmat! (Dank je)

Toen we weer 4 kilometer verder waren stopte er een mini vrachtwagen. Man en vrouw praten honderduit, in het Kyrgisch, dat we mee moeten. Een aantal woorden snapten we: Jailoo (yurtkamp), Yurta. De rest was gebarentaal: jullie slapen yurt, 3 nachten, blij! Joep en ik keken elkaar aan: tof! Ingestapt en meegereden. 

En zo kwamen wij na 3 uur rijden in een prachtig dal. Her en der wat yurts. Yaks. Koeien. Paarden. Geiten en schapen. En Gerialdbeck en Guljan, onze nieuwe gastpapa en mama. En Apa, oma. En Dastan, de 16 jarige zoon. 

Drie nachten werden er vijf. Wij hadden het er heerlijk. Wij voelden ons steeds meer onderdeel van dit heerlijk gezin. Met nog twee zonen: Tilecmat en Arafat. En een hele gastfamilie met baby, kindjes, zussen en ouders, die Eid Mubarak kwamen vieren. Met 15 mensen leefden wij in de jailoo. Er moest dagelijks gemolken worden, de koeien en de paarden. Soms mochten we wat meehelpen, zoals met het maken van Korut. Of het scheiden van de melk. Of een klein rondje op het paard. Ik mocht zelfs even in de Lada 4x4 van Tilecmat rijden! De bergen beklimmen, de yurt schoonmaken, de bedden opruimen, kijken hoe brood wordt gebakken. Joep had de prive verantwoordelijkheid voor de salade al snel te pakken. 

En iedereen had constant rugpijn. En ik hou van masseren. Dus zo begon ik met Guljan, daarna Dastan. En toen ik even alleen in de keuken zat kwam Apa (oma) binnen geschuiveld, deed de deur dicht, ging zitten, trok haar jurk op, en wees me waar het zeer deed. En zo zat ik een 85 jarige mevrouw te masseren. De glimlach daarna was veel waard :)

En toen brak de laatste dag van de ramadan aan, die maar door 1 van de 15 aanwezigen werd gedaan. Maar feesten vinden we allemaal leuk, dus toen begonnen we aan Eid Mubarak!

De avond ervoor was het juiste schaap al geselecteerd met een mooi lintje om z'n nek. Dastan en Tilecmat leidden het schaap naar de slachtplaats en onder het noemen van Koran gebeden en 'omin' werd het beestje z'n leven beindigd. En daarna werd ie gewassen en gevild, en gewassen en gekookt. En toen gegeten. Met nog 3 buurfamilies. En iedereen kreeg na het eten een tas met broodkoekjes en snoep en het overgebleven vlees mee naar huis. En binnen een uur was iedereen weer naar huis. Dat vonden wij een heel vreemde traditie, maar er moest ook weer gemolken worden. 

De volgende dag (dag 6), gingen wij met Dastan, Gerialdbeck en Guljan mee terug naar Naryn. Korut en Kymys: gefermenteerde paardenmelk, verkopen. En toen eindelijk weer een douche. In het badhuis. Alle vrouwen gescheiden van de mannen. Borstelen en schuren, inzepen en in de sauna, 83 emmertjes water over je heen en weer terug naar de paarden.

Maar Joep en ik namen afscheid. Schoon en weldoorvoed. En met een prachtige nieuwe ervaring en vrienden voor het leven rijker. Zo kom je ze tegen en zo leren we ze waarderen. Mooie mensen in een prachtig land.