Spanning en sensatie, de dood of de gladiolen

Voordat ik aan deze reis begon dacht ik weleens aan wat er allemaal mis kon gaan. Zoals bestolen worden, paspoort kwijt, nare mensen ontmoeten, etc. Het leek me ook realistisch dat zoiets een keer kon gebeuren. Maar dat wij dit meemaakten, dat had niemand aan zien komen. 

Wij gingen te paard, drie dagen de bergen in, op naar een prachtig meer. Onze gids sprak wat Engels, bleek al 13 jaar oud, dus wij voelden ons geborgd en veilig. De paarden waren tam, heel tam, luisterden goed naar de gids, niet naar ons. 
Op de eerste dag was mijn paard blijkbaar zo uitgehongerd dat ik vooral naast het pad met m'n paard op jacht was naar lekker gras en gele bloemetjes. Maar wat was het heerlijk op dat paard! De bergen waren groen, de zon scheen, wij voelden ons de koning te rijk!

Dag 1 eindigde in een yurtkamp. Een familie had een extra yurt voor de toeristen, wij chillden, want een dag te paard voor hem die dat niet gewend is, nou, dat was me het paard wel. Ik voel m nog nu ik dit typ ;)

Samen met een Italiaans stel en een Franse jongen en Duits meisje gingen wij dag twee weer op pad. De paarden in een rijtje, de bergen steil, de omgeving prachtig. Enorm genieten! Dat paard voel je na een tijdje ook niet meer, je zitbotjes des te meer. Met name wanneer mijn paard in draf ging of galop. Ik bleef zitten! Heel gaaf!

Aan het einde van de dag kwamen we bij Song Kol, een super mooi meer heel hoog in de Kyrgizische bergen. Omgeven door besneeuwde toppen, je snapt het wel. Met onze toffe reisgenoten hadden we mooie gesprekken onder het genot van een fles Vodka, en daarna heerlijk geslapen in de yurt.

De volgende dag begon miezerig. Het mooie weer was voorbij. Zitten deed zeer. Maar das allemaal nog niets met wat nog zou volgen. We gingen weer een hoge berg op, maar eenmaal boven zagen we dat we die ook moesten afdalen. Mijn paard, het brave beestje, had de voorkeur voor de richel. Dus links is een pad, rechts is een hele diepe afgrond, en dan na heel lang niets een dal. En daartussen liepen wij, mijn paard en ik. Toen ik in paniek raakte heb ik me er aan de goede kant af laten vallen toen afstappen niet lukte. Dan maar lopen. Dus ik te voet, mijn paard aan het genieten zonder mij op z'n rug. Zo kwamen wij veilig beneden. En toen kwamen de wolken. Hele donkere wolken. De gids, Becksi, zei: 'op je paard!' En hij meende het, dus ik er weer op, Joep gaf me zijn regenjas, omdat ie zag dat ik wat motivatie nodig had. En toen kwam het onweer. Heel hard galmde het over de bergen. De regen en de hagel volgden op de voet. Maar onze paarden volgden helemaal niks of niemand meer.

We stonden zo, met 6 toeristen en twee gidsen, doorweekt op doorweekte paarden, bovenop een kale groene heuvel, op 3 km hoogte. En het onweerde. Dat was het gevaarlijkste moment in deze reis tot nu toe! De paarden gingen gelukkig toch weer in de benen, de heuvel af, en drie uur later waren wij veilig afgestegen en in droge kleren aan een kopje soep.

Het avontuur! De spanning! Dat pakken ze ons dus niet meer af. Maar of je hier nou mens van wordt? Of je dan weer weet dat je nog leeft? :)