Tadzjikistan!

Het goeie nieuws is dat we er zijn. Het is heel makkelijk gegaan met het visum. Het was zelfs het goedkoopste visum tot nu toe!

Ander goed nieuws is dat we alweer welkom waren via couchsurfing, nu bij Mae en Sara, een Filipijns meisje en een Tadzjikse. 

Nog meer goed nieuws is dat ik nu eindelijk weet hoe je het schrijft, Tadzjikistan.

Tadzjikistan, Tadzjikistan, Tadzjikistan.

En jammer is dat Iran voorbij is. We hebben er weer een heeeeerlijke maand gehad. Zoveel super lieve mensen, vrienden voor altijd. Ongelofelijk, hoe leuk mensen het vinden om je gewoon op te pikken van de straat, hun huis te laten zien en dan een hele lange, leuke avond met elkaar te hebben.

Op vrijdag gingen we de Da'arband berg op. Teheran ligt aan de voet van deze berg. Kei hoog. Zo hoog dat het in Teheran 36 graden was, en bovenop de berg lag sneeuw en was het -7. Gelukkig gingen we met een kabelbaan naar boven, met Saeed en Setareh, gezellig! Boven even wennen aan de hoogte en door de koude sneeuw, sneeuwbal gooien en genieten!

Saeed en Setareh haakten al snel af, ze gingen met de kabelbaan terug naar beneden. Maar wij moesten onze sportieve benen strekken en gingen beginnen aan de afdaling. Er waren nog wat compagnons, maar op sommige stukken ook weinig anderen te zien. Meeste mensen klommen juist omhoog. Maar dalen is ook pittig, met name omdat het 7 uur duurde voordat we beneden waren, door losse stenen, gruis, sneeuw, en een verzwikte enkel ging het niet zo vlot. 

En het was ver. en diep dus, heel diep. We begonnen op 3933 meter hoogte, Teheran ligt op 1700.. En zo waren we diezelfde avond, de dag erna, de dag daarna en vandaag, alleen maar in staat op een Monty Python achtige manier te lopen, volgens de Ministry of Silly Walks :)

Onze laatste avond gingen we met Ali op stap, de eigenaar van ons heuse stamkroegje in Teheran. We waren nog niet vertrokken of ik sliep al, maar Ali en Joep konden nog genoeg kletsen. Ali wilde ons een bijzondere plek in de bergen laten zien, het probleem was dat het al 1/2 uur 's nachts was, dus er was niet veel te zien, en alles was gesloten. Maar toen toch nog, zomaar langs de snelweg in een bocht, een groep mensen, een kampvuur en Qalyun, shisha, waterpijp. En thee. Tof! En zo eindigde onze laatste avond in stijl, met onze vriend Ali, uitzicht op de lichtzee van Teheran.