vaderfiguur

We stappen de trein in voor een nachtelijke reis naar Tehran. We worden verwezen naar wagon twee en hokje 7. Hier treffen we 2 banken en verstopt in de muur 2 uitklapbedden aan. Op de banken zitten een man, een vrouw en een baby. Breed gezicht, smalle ogen en met een vriendelijke glimlach als we binnenkomen. We maken voorzichtig kennis met wat farsi en engels. 

Wij zijn de hollanders van de mooie bloemen. Zij zijn turkmenen die in al hun hele leven in Iran wonen. Na een paar minuten beginnen wij ons eigen gesprek in Nederlands en zij gaan verder in Farsi, of turkmeens, daar wil ik me niet op vastpinnen. Marieke is verbaasd over het baby'tje. Is die gele gloed omdat ze in Azie wonen? Of mankeert er iets aan, dat moest haast wel, toch?. 

Een kwartier later krijgen we kip met brood aangeboden/opgedrongen. Wat we smakelijk opeten tijdens een hakkelend gesprek in Engels waarbij we elkaar toch redelijk begrijpen. De baby heet mustafa en zijn lever werkt niet. Zijn ouders reizen regelmatig naar de andere kant van het land voor behandelingen en binnenkort mogelijkvoor een operatie. Mustafa zwijgt vooral, en huilt en krijst soms. Zijn ouders aaien hem liefdevol en gaan trots met hem en ons op de foto. 

Wij vertrekken uit ons huisje voor ons avondeten en mijn spaanse les. Na uren geoefend te hebben op het woord llegada komt onze nieuwe turkmeense vriend naar de restauratiewagon. We denken dat hij vraagt of we binnenkort naar bed komen. 

Na een uur gaan we naar ons huisje terug. De vrouw des huizes ligt al met de baby in bed. De man des huizes verwijst Marieke naar het stapelbed en heeft mijn bedbank al leeg gemaakt. Ik twijfel over de volgorde van de hoezen en de deken en daarom pakt hij ze uit mijn handen en legt ze goed op mijn bed. "Lay down"  zegt hij. Hij legt de laatste hoes over mij heen en stopt me vervolgens in. Het enige wat ik kan zeggen is: "Papa!"

Als ik de volgende ochtend wakker word en de opkomende zon zie moet ik denken aan Mustafa. Wat als hij over een paar weken niet mee leeft. Is zijn leven dan de pijn voor hem en zijn ouders waard geweest ? Ik denk het wel. De liefde die zijn ouders uitstralen lijken me voor Mustafa en voor henzelf nu al de pijn waard. Een sterke liefde die ook mij onderstopt en mocht het mogelijk geweest zijn vast een verhaaltje had voorgelezen. 

Denk je op te groeien door lang te reizen, moet mijn bed nog steeds opgemaakt en ik ondergestopt worden. Misschien is mijn babyface de reden dat vandaag een jongen tegen me zei: "I love you, Justin Bieber!"