verrassend, stom en fijn

Wat ik stom vind, om daar maar eens mee te beginnen, is wanneer aan Joep gevraagd wordt hoe hij heet, wat hij doet, en ik daarna volledig word genegeerd. Alsof ik er niet bij sta. Alsof ik niet kan praten. Als mij geen hand wordt gegeven voel ik dat ook. Alsof ik vies ben, alsof ik enge ziektes heb.
Nuttig is het om hierover te praten. Ook met hen die mijn hand weigeren, of mijn beroep/studie niet vragen. Nog nooit bleek dat om de redenen die ik 'voel'. Ik weet natuurlijk wel dat ze niet denken dat ik niet kan praten, daar zorg ik heus voor dat ze weten dat ik dat wel kan!

Mahdi, een jongen die we in Isfahan leerden kennen, is streng gelovig. En hoezeer dat nog steeds voor mij geen reden is om iemand geen hand te willen geven, voor hem is het dat wel. En dat kan ik niet begrijpen, maar ik heb er wel respect voor. 
Ik vond hem steeds liever toen we met hem een berg gingen beklimmen. Want toen het echt steil werd en ik soms uitgleed, was mijn galante broer soms in geen velden of bergen te bekennen, maar stond Mahdi met zijn hand klaar om me te helpen. Toen ik hem vroeg of hij dat niet vervelend vond, zei hij: het is pas vervelend als jij valt!

Met Ali, een jongen die we leerden kennen in Yazd, bleek alle lichaamscontact uit den boze. Hij voelde zich daar niet goed bij. Ik ben van nature nogal aanrakerig, dus soms ging het mis. Maar gedurende de avond hebben we een manier gevonden om elkaar wel de hand te schudden, een high five en een boks: in de lucht, zonder elkaar aan te raken. Hij blij, ik blij, rest van het gezelschap ook blij. 

Maar ingewikkeld vind ik het wel. Vooral als je vlak na zulke ontmoetingen weer ontmoetingen hebt met heel progressieve/westerse Iraniers die juist willen dat die sluier verdwijnt, je je eigen kleding mag kiezen en mag knuffelen en kussen in het openbaar. Dan sta ik ineens de onhandige preut uit te hangen omdat ik zo snel niet kan switchen tussen MAG NIET, en ja graag!

Nu in Shiraz, de stad van de Iraanse dichters Hafez en Sa'adi. In een heel tof buitencafe bij de bibliotheek werkt onze couchsurfvriendin. Een vaste klant heet Sjahruz. Hij valt op mannen, en dat is extreem duidelijk te zien en te merken. Bij navraag bleek dat hier geen probleem, mensen zien het, weten het, en vinden het ok. Hij wordt niet nagescholden of in elkaar geslagen, zoals helaas toch ook in Amsterdam bijvoorbeeld weleens gebeurt. Hij moet alleen zorgen dat niemand ziet dat hij iets met een meneer heeft, dan kan ie direct door naar de gevangenis.

Heel fijn is het om hier alweer zoveel mensen te hebben leren kennen die vrienden voor het leven zouden kunnen zijn. Tenminste, dat zeggen ze en zo gedragen ze zich ook. Gisteren waren we met Sirooz en zijn vriendin Marjan waterpijp aan het roken in een prachtige tuin. Er kwam een mevrouw van rond de 70 langslopen, ze kneep zachtjes in mijn wang. Die moest ik beter insmeren. En ik moest komen eten. Vanavond gaat het gebeuren, we gaan samen koken.
Toen ik vroeg of we iets mee konden brengen, snoepjes, bloemen, kapte ze me af. "You, flower". Ik bloosde, waarna ze uiteraard vond dat ik me echt beter in moest smeren.

De regels zijn ruk, de beperkingen enorm, het land is prachtig en de mensen nog het meest.